اسم حقوقی قولنامه به مبایعه‌نامه تغییر داده شده است. قولنامه، کاربرد و بار حقوقی ندارد و اگر بین دو طرف اختلاف نظر پیش بیاید، و به دادگاه مراجعه بکنند، قولنامه محکمه‌پسند نیست و شرایط فقهی لازم را ندارد. زیرا اساس قانون ما در ایران فقه است. برای همین قولنامه را به مبایعه‌نامه تبدیل کردند؛ قولنامه درواقع مکتوب شدن قرار ها و توافقات کلامی بین خریدار و فروشنده است.
برخی نکات کلیدی در تنظیم قولنامه و مبایعه نامه
مشخصات و هویت کامل دو طرف قرار داد(اعم از کد ملی، آدرس منزل مورد سکونت، کد پستی، شماره همراه و ثابت) باید ذکر شود، لازم به ذکر است که استعلام مستقیم از طرف اداره ثبت احوال و احراز هویت طرفین از مکتوب شدن دستی مشخصات بسیار محکم تر و بی نقص تر است.
مبیع(موضوع و ویژگی های مورد معامله) به عنوان مثال جغرافیا و مساحت زمین یا ملک خریداری شده، نوع سند، وقی بودن یا نبودن زمین، وضعیت و اشتراکات آب و برق و گاز و…
مبلغ مورد توافق دوطرف و شرایط پرداخت آن به فروشنده که به اصطلاح ثمن نامیده می‌شود.
زمان و شرایط تنظیم سند اعم از تاریخ حضور در محضرنامه، تاریخ پرداخت مبلغ، و خسارات پیش بینی شده در صورت ناقص بودن مدارک فروشنده عدم حضور خریدار و …
شرایط تحویل و مشخص بودن زمان تحویل و انتقال مورد معامله از طرف فروشنده به خریدار بدون هیچ مشکلی و پیش بینی پرداخت خسارت از طرف فروشنده در صورت غیرقابل انتقال بودن ملک یا موضوع مورد معامله بنام خریدار.
همچنین نکاتی دیگر ملزم به ذکر شدن در مبایعه نامه است و درغیر اینصورت مبایعه نامه دچار نقص بوده و ارزش خود را از دست میدهد، نکاتی مانند وضعیت معامله در صورت پشیمان شدن خریدار بعد از تنظیم مبایعه نامه، شروط فسخ قرارداد و مشخص شدن مسئولیت و وضعیت متعلقات و منصومات ملک یا زمین خریداری شده .
دیدگاهتان را بنویسید